Przedszkole - to tam dosłownie i w przenośni spędziłam ostatnie lata. To tam co rano wędruję zadając sobie pytanie "co mnie dzisiaj spotka?" A spotyka wiele. Ot choćby blisko 25 par oczu wpatrzonych we mnie nieustannie, 25 buź zarzucających niezliczoną ilością pytań na minutę, a te minuty zbierają się przecież w godziny.
Po długim niepisaniu, po
miesiącach codziennego zabiegania wokół spraw małych i wielkich, po hucznym i
rodzinnym świętowaniu narodzenia Pana Jezusa, nastał czas, kiedy niczym pewien blondwłosy
chłopiec z filmu, bez którego zdaniem niektórych - źle poinformowanych, Święta
Bożego Narodzenia niemogłyby się odbyć (Tak, tak, Kevin to nie staroamerykańskie
tłumaczenie imienia Jezus), dziś o poranku wystawiłam głowę z sypialni i
nasłuchując ze zdziwieniem odgłosów ciszy odkryłam, że nikogo nie ma, nigdzie
się nie śpieszę, nikt nie czeka na odwiedziny. Ucieszyłam się kubkiem herbaty i
tym, że istnieje szansa, że dziś usłyszę swoje myśli. I wbrew słowom mojego
porannego telefonicznego rozmówcy, który współczuł mi, że „u was na wsi musi
być dziś strasznie nudno i to bez telewizora”, uważam za wielki prezent od
życia dzień dzisiejszego nic-nie-muszenia, nic-nie-słyszenia. Z tym nie-muszeniem
to zresztą nie tak do końca, bo postanowiłam, że dziś poświęcę się pisaniu. 
Wpadła mi ostatnio w ręce książka Magdy i Marcina Musiałów pt. "Tańce wśród piratów". Kiedy pierwszy raz o niej usłyszałam, pomyślałam, że to lektura nie dla mnie, bo żaden ze mnie podróżnik. Jakiś czas potem, darowana, zagościła w mojej domowej biblioteczce. Kusiła okładką tak, że nie sposób było jej nie otworzyć, choć w zasadzie od razu chciałam ją wpakować na półkę. Zajrzałam "środka", a potem "środek" zajrzał do mojego serca i tak się spotkali:) Trafiony zatopiony!
Kontynuuję wątek mocy słowa - wdzięczności i błogosławieństwa, i dziś chciałabym dopisać uzupełnienie, w postaci kilku rad praktycznych, które umożliwią wytrwanie w powziętym postanowieniu wyboru dobra i łaski dla siebie i innych. Jak nigdy dziś będzie bardzo zwięźle:)
Jeszcze nie dobiegło końca ostatnie hardcorowe zadanie z ostatniego wpisu,
a już idąc za ciosem postanowiłam napisać o czymś mocniejszym. Kontynuując
wątek mocy słowa pragnę opowiedzieć, o słowach, które rodzą się z naszych
myśli, wyrażają naszą postawę wobec siebie samych, swoich możliwości oraz
okoliczności, w których akurat się znajdujemy. Chciałabym móc napisać, że
wachlarz słownictwa, którym się posługujemy, aby zobrazować liczne nasze stany
jest szeroki i kolorowy, ale niestety, dosyć ubogo jest w tym względzie.
Być może znacie piosenkę (słowo "pieśń", w tym przypadku,
zupełnie moim zdaniem nie pasuje, tym bardziej, że należy raczej do repertuaru dziecięcego) wielkanocną, której krótki tekst jest następujący:
"Ruszaj, ruszaj, ruszaj tam gdzie Ziemię Obiecaną daje ci Pan..." Kilka
lat temu, coś mi się wydaje, że w 2007 roku, wyśniłam na jawie marzenie o
założeniu poradni chrześcijańskiej. Oprócz gorącego pragnienia, kilku bardzo
ładnych filiżanek, z których wraz z odwiedzającymi osobami miałam popijać
herbatę, miałam też nazwę! Dosyć szybko pojawiła się w mojej głowie i zapuściła
korzenie tak, że nie byłam w stanie jej wyplenić, na rzecz czegoś, co
brzmiałoby jakoś dostojniej, mądrzej, poważniej. „NA OSIOŁKU” - tadam! Słaba
nazwa dla Specjalistycznej Poradni Rodzinnej:) Kto przybędzie do osiołka ze
swoimi problemami? |
